ayaklarımın dibine, ben her gece karanlığa dikip
gözlerimi senin aydınlığını bekledim.
Sen yoktun...
Binlerce adim attım bu kentin sokaklarında. Her
köşeyi, her parkı, her ağacı ezberledim. Sevdaya
bulanmış her kaldırım taşında senin adını aradım.
Sen yoktun...
Evlerin duvarları birer birer üzerime yıkıldı. Her bir
hücremin acısını taa yüreğimde hissederken beni
enkazın altından çekip alacak elini aradım.
Sen yoktun...
Özlem şarkılarını ezberledim. Kimini bağıra bağıra,
kimini fısıltıyla söyledim. karanlığa haykırdım
hasretimi. Sesimi duyacaksın diye bekledim.
Sen yoktun...
Senden gelecek bir tek haberi bekledim... Saatler
asırlar gibi geldi, ama bir türlü geçmedi. Çalan her
telefonu yüreğimin deli bir çağlayana dönen
atışlarıyla açtım. Senden başka duyduğum her seste
hep, hep aynı hayal kırıklığını yaşadım. Onlar beni
duymak istiyordu, ben ise seni.
Sen yoktun...
Seni aramaktan yorgun düşmüş bedenimi, karanlığın
kucağına uzattım her gece. Bir an önce sabah olsun
diye uykunun beni çekip almasını istedim. Ama
olmadı... Kaç gece sabahı ettim gözlerimi kapamadan,
seni bekledim kaç gece.
Sen yoktun...
Her yağmurla birlikte hüzün de yağdı bu sensiz Diyar-ı
Bekir kentinin üzerine. Bulutlar yalnızlığın
işaretiydi benim için. Beni ıslatan yağmur Olmadı. Ben
senin özleminle ıslandım her mevsim. Hayat merhaba
dedi bahara, çiçek çiçek. Uzun kıştan sonra gelmez
dediğim göçmen kuşların dönüşünü gördüm.
Sen yoktun...
Her istasyon, her otogar, her havaalanı adresim oldu.
Bir trenden inersin sandım. Otobüslerdeki her yolcuya
sensin diye baktım. Yolcu beklerken sen çıka gelirsin,
bir umut diye!.. Ya da yolculuklara vurdum kendimi...
Kimsenin uğramadığı yerlere, adı duyulmamış köylere,
kasabalara gittim. Senden bir iz aradım.
Sen yoktun...
İstanbul ayaklarım altında ezildi, sensizdi çünkü...
Denizin sonsuz maviliğine umut bağladım. Kıyılarda
tükettim bekleyişlerimi. Senli yürüdüğüm yolları
aradım ama hep sensiz gemiler geçti limanlardan. Ben
gemicilerin hasret türkülerine eşlik ettim.
Sen yoktun...
Gözümden bir tek damla yaş akmadı. Onlar sana aitti,
sana kalmalıydı. Kimselere söyleyemedim acılarımı.
Bekleyişimin öyküsünü kimselere anlatamadım. Nice
fırtınalar koptu yüreğimde. Dalgalar dövdü
hayallerimi. Sığınacak bir liman, yaslanacak bir omuz
aradım. İçimi dökecek bir insan aradım. Yani seni
aradım...
Sen yoktun...
Her gece ay paramparça oldu. Her gece yıldızlar birer
birer düştü sokaklara. Yıldızları saçına takip gelmeni
bekledim. Ayı avucunda bana getirmeni bekledim. Ve bir
güneş gibi doğup aydınlatmanı bekledim bu kapkara
dünyamı.
Ama, Ama.., Sen yoktun...
07.04.2001
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder